Przyszedł marzec, w zeszłym roku o tej porze zima była w pełni, siarczyste mrozy i mnóstwo śniegu, który pokrył białą pierzyną wszystkie szarości, tak bardzo już opatrzone, nudne. Trochę mi brakuje takiej zimy z prawdziwego zdarzenia. Brakuje mi śniegu, żeby pójść pozjeżdżać na sankach, brakuje mi mrozu, który skuwa jeziora lodową okową. Po krótkiej, choć mroźnej tegorocznej zimie zostały jedynie ślady, mówiące, że zima już była, zawitała na krótko,
Wiosennie wreszcie się zrobiło! Patrząc na eksplozję zieleni, aż trudno uwierzyć, że jeszcze półtora miesiąca temu na polach leżała gruba warstwa śniegu, a jeziora skuwał lód. Każdego roku podziwiam z zapartym tchem cud natury, kiedy korony drzew z każdym dniem stają się gęstsze, na łąkach i trawnikach pojawia się feeria barw pierwszych wiosennych kwiatów. Wspaniały czas, zwłaszcza po tak długiej zimie.
Kwiaty wiosenne, z początku niewielkie, rozrzucone po najbardziej nasłonecznionych fragmentach lasów, parków, łąk i trawników, nieśmiało wychylają swoje niewielkie kwiaty spośród zeschłych liści, po paru dniach już całe łany kierują swe kwiaty w kierunku słońca, oznajmiając wszem i wobec, że idą zmiany, że z długiego zimowego snu budzi się natura, budzi się nowe życie. Tego roku pierwsze trafiły mi się śnieżyczki (Galanthus nivalis L.),