Od najdawniejszych czasów (1726) Suchy Las należał (obok Łagiewnik, Glinna, Radojewa i Moraska) do parafii Chojnica.
Data erekcji parafii w Chojnicy nie jest dokładnie znana, w dokumentach kościelnych przyjmuje się, że parafia Chojnica erygowana była w XI – XII wieku, a kościół p.w. św. Jana Chrzciciela (wspominany w źródłach przed rokiem 1374) istniał być może już w XI wieku.
Chojnica jako ośrodek opola (opole – organizacja opolna, w XII-XIII w. jednostka osadnicza Słowian zachodnich, złożona z kilku mniejszych osiedli powiązanych sąsiedztwem) miała kościół parafialny p.w. św. Jana Chrzciciela ( X-XI w.).
Pierwszy drewniany kościół istniał w Chojnicy już w XIV wieku, choć nie wiadomo, ani kto go ufundował, ani przez kogo został wybudowany. Staraniem Jana Przecławskiego w 1531 stary kościół zastąpiono budynkiem murowanym.
Po zajęciu Polski Niemcy powiększyli teren poligonu, włączając do niego w roku 1943 wsie Łagiewniki, Glinno, Chojnica, Glinienko i Okolewo. Po roku 1945 Parafia otrzymała poewangelicki kościół w miejscowości Morasko. Czynny był do czerwca 1941 r., a później został zamieniony na magazyn sprzętu wojskowego i materiałów sanitarnych. Kościół ten został wybudowany w latach 1930 – 31 jako kościół pomocniczy dla parafii w Chojnicy. Po wojnie otrzymał wezwanie dawnego kościoła – ścięcie św. Jana Chrzciciela.
Po dawnej parafii został na poligonie pusty kościół, który – nie używany i nie konserwowany – popadł w ruinę. W pobliżu znajduje się także stary, parafialny cmentarz. W latach 70-tych władze komunalne miały zamiar ekshumować ciała osób tam pogrzebanych a szczątki przewieźć na cmentarz komunalny w Poznaniu. Jednak dzięki protestom mieszkańców, Gminnego Komitetu FJN oraz poparciu Komendy Poligonu Biedrusko cmentarz pozostał i co roku – dzięki staraniom Ks. Proboszcza – parafianie mogą uporządkować groby i uczestniczyć w nabożeństwie żałobnym.
Kościół w Chojnicy był remontowany i przebudowywany kilkakrotnie. Pierwszy raz w XVII wieku, potem w XIX. Ostatni remont z prawdziwego zdarzenia przeprowadzono w wyniku zarządzenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków Sztuki i Kultury w Poznaniu w latach trzydziestych XX wieku. W czerwcu 1947 roku ówczesny proboszcz T. Myszczyński napisał do Kurii Metropolitalnej, że komendant poligonu nie gwarantuje bezpieczeństwa chojnickiego kościoła i w związku z tym dbanie o niego i dalsza konserwacja nie ma sensu. W 1958 roku władze wojskowe wymieniły część więźby dachowej i zamurowały wejście do świątyni – pewnie bardziej ze względów bezpieczeństwa, niż z szacunku dla zabytku. W 1974 roku Wojewódzki Konserwator Zabytków zainteresował się kościołem i upomniał w tej sprawie władze wojskowe, ale dopiero wiosną 1994 oczyszczono wnętrze ruin z gruzu i drzew, a w kolejnych latach podjęto dalsze prace zabezpieczające. Dziś z samego kościoła pozostały jedynie mury i wieże.
Źródło: Wikipedia, travelmaniacy.pl, parafiasuchylas.pl